Hiszpania poza szlakiem. La Mancza.

  Kiedy najlepiej przyjechać do LA MANCZY?  Zawsze odpowiadam, że najlepsza jest wczesna jesień lub wiosna . Letnie upały, które przekraczają 40 stopni, to nie jest najlepsza pora roku na zwiedzanie La Manczy. W tym czasie możecie jechać nad morze...jeśli lubicie plaże wypełnione po brzegi turystami...tak, że nie ma gdzie szpilki wetknąć.. Pamiętajcie, że to region położony na wysokości 650 m n.p.m . Więc mieszkańcy La Manczy to górale ;) Słońce operuje tu silniej. Poza tym....brakuje cienia. Większa część regionu jest bezleśna, a latem półpustynna, spalona słońcem. Miesiące zimowe: grudzień i styczeń też są, zazwyczaj, dość łagodne. Najgorsze są miesiące od lutego do marca - wietrzne i deszczowe, pomimo, że temperatura nie spada poniżej 0, to jednak uczucie zimna jest przejmujące. Byłoby fantastycznie zgrać pobyt w La Manczy z jakąś lokalną fiestą . Nie ma lepszej metody na poznanie tutejszej kultury, na spędzenie czasu z autochtonami i na świetną zabawę jak...w...

To propozycja dla tych, którzy lubią sami rysować na mapie swój szlak, uciekają przed kurortami pełnymi turystów. Dla szukających tej prawdziwej Hiszpanii, gdzie mieszkańcy witają przybysza uśmiechem, a w przydrożnej, gwarnej karczmie  miejscowy campesino poczęstuje nas kieliszkiem wina. Cześć, nazywam się Marzena i jestem lokalnym przewodnikiem po La Manczy. Tutaj ścieżki nie są wydeptane przez hałaśliwe zagraniczne wycieczki. Spotkacie  puebla,  które w swoim pierwotnym kształcie stoją tu od setek lat, których kolejne pokolenie para się uprawą winogron lub oliwek. Tu przetrwały stare zwyczaje i tradycje. Niemal każdy zakątek to żywa historia wyjęta z kart dzieł Cervantesa. Bo też w XVI-wiecznym dziele ( zaraz po Biblii, najczęściej tłumaczonej powieści) można znaleźć nazwy miejscowości, które istnieją do dziś. A to  lista miasteczek i wiosek , które odwiedzimy podążając śladami Don Kichota... To sposób na spędzenie wakacji, które mogą st...

Wszystko zaczęło się od Don Kichota.  On stał się naszym przewodnikiem. Pozwolił nam zżyć się z tym regionem, pokochać go.  Pamiętam, że po pierwszej aklimatyzacji w La-Manczy i szoku wywołanym wywróceniem do góry nogami całego życia, przychodzi wielka ciekawość. U mnie, jako dziennikarki, ta ciekawość jest głęboko zakorzeniona. Wtedy właśnie trafiła w nasze ręce mapa szlaku Don Kichota, po hiszpańsku.  Przez lata była naszym drogowskazem w planowaniu weekendowych wypadów.  Wioseczka po wioseczce, góra po górce, objeżdżaliśmy wszystkie miejsca, które miały jakikolwiek związek z powieścią lub przynajmniej domagały się, aby zaliczyć je do grona “wioseczek cervantesowskich”. Efektem tych podróży był nasz przewodnik. B ył naturalnym wynikiem naszych licznych podróży. Tak nas wciągnęło odkrywanie tego regionu, że przez pierwsze lata nie było weekendu, abyśmy nie byli gdzieś w drodze. Na początku jeszcze z mapą na kolanach, a nie z GPS-em. Doszło do tego, ż...